از مهم ترین جاذبه های طبیعی دهستان سراب فش است که حدود 1645 متر از سطح دریا ارتفاع دارد و دبی متوسط سالانه آن 7/461میلی متر در ثانیه می باشد. این سراب از چشمه های متعددی که از رشته کوه های زاگرس تغذیه می شوند تشکیل شده است. آب کشاورزی کل روستا از این سراب تامین می شود . ویسار و بایجان از مهم ترین رودهایی هستند که از سراب فش سرچشمه می گیرند. رود ویسار در بالای روستا جریان دارد و بیشتر برای آبیاری باغ ها و باغچه های خانگی مورد استفاده قرار می گیرد و در پایان به رود بایجان می ریزد.رود بایجان که از داخل روستا عبور می کند برای سیراب کردن زمین های کشاورزی مورد استفاده قرار می گیرد. از دیگر مکان های طبیعی و تفریحی روستای فش سراب های زیبای گرمه خانی می باشد که هر روز به خصوص ایام تعطیل پذیرای مردم می باشند. یکی دیگر از جاذبه های طبیعی دهستان فش کوه امروله از رشته کوه های زاگرس با بیش از 3000 متر اتفاع است که حد فاصل شهرستان های کنگاور،صحنه و سنقر می باشد و یکی از بلندترین قله های استان کرمانشاه است.
به طور کلی مبنای گویش اکثر مردم این منطقه متاثر از زبان لری بوده و بسیاری از کلمات با لحن و لهجه مصطلح در مناطق لرستان ادا می شود. این تشابه لهجه با توجه به سوابق تاریخی و اشتراک نژادی و مجاورت با لرستان یک امر طبیعی است. لغات زیادی در زبان محلی فش وجود دارد که ظاهرا خاص زبانهای محلی این منطقه است. تصور بر آن است که این کلمات سابقه تاریخی زیادی داشته و ریشه در زبان پهلوی ساسانی دارد که طی قرون متمادی از گزند حوادث مصون مانده و سینه به سینه حفظ شده است. زیرا چنانکه می دانیم ایرانیان پس از تسلط اعراب علاقه و تلاش زیادی برای حفظ زبان اجدادی خود به کار می برده اند و در راستای این هدف بسیاری از لغات پارسی باستان در محاورات معمولی مردم مناطق مختلف ایران باقی مانده است. یکی از خصوصیات گویش محلی فش آن است که در بسیاری موارد کلمات و جملات به صورت اختصار تلفظ می شوند و هنگام تکلم حروفی از وسط کلمه و یا کلماتی از وسط جمله حذف می شود و تلفظ جمله یا کلمه به صورتی در می آید که درک آن را برای افراد غیر بومی مشکل می سازد. مثلا جمله چه می گویی را (شی مویی) و جمله من چه می دانم را (مَچُم) تلفظ می کنند.